De witte bestelwagen baant zich een weg door de nevelen van het ochtendgrijs. Wie goed kijkt, kan de zilveren volle maan van de afgelopen nacht nog zien. Het is het soort poëzie die aan Yannick was voorbij gegaan tijdens zijn middelbare-schoolcarrière. A-stroom, B-stroom, doorstroom… whatever. Hij had steeds onder stroom gestaan en het bloed onder de nagels van de leerkrachten gehaald. “Een moeilijk kind” klonk het op oudercontacten. “Een dromer ook.” Zijn moeder had iedere keer geknikt, maar in het voorbijglijden van de dagen was brood op de plank haar eerste bezorgheid geweest en huiswerk een ongekende luxe.
Hij rijdt al vijf jaar rond met een witte bestelwagen en een rijbewijs B als hoogste diploma. Je hoeft geen huiswerk gemaakt te hebben om pakjes te leveren bij mensen die wel hun huiswerk hebben gemaakt. In de kerstperiode begint hij zijn ronde in het donker, rijdt een race tegen de klok en eindigt weer in het duister. De leerkrachten en hun standjes zijn vervangen door team leaders en holle frasen à la “teamwork makes the team work”. Het ontgaat hem wat de betekenis is van het woord “team” wanneer zijn vracht pakjes verveelvoudigt rond het jaareinde.
Pakje 213 zal de laatste stop van de dag én dit jaar zijn. Het is al na zevenen en je kan door de ramen mensen zien zitten rond een dampende fondupot. Pakje 213 is niet al te groot en rechthoekig. Om de tijd in de auto te verdrijven, probeert Yannick zich voor te stellen wat er in die pakjes zit en wat voor persoon het pakje gaat aannemen. In zijn gedachten gaat hij nu een romantisch boek afleveren bij de eenzame vrouw van zijn dromen zodat ze samen eindejaar kunnen vieren.
“Ding dong.” Licht gaat aan. Zacht geschuifel. Sloten die van de grendel worden gehaald en een deur die open gaat. Daar staat geen droomvrouw maar een man met rimpels, een grijze ringbaard en een debardeurke.
“Kijk eens aan. Als dat Yannick niet is.” zegt de man. Yannick moet even met de ogen knipperen.
“Meneer Vandongen?”
Yannick had met veel leerkrachten overhoop gelegen en ook bij meneer Vandongen had hij het beest uitgehangen tijdens de lessen PAV. Die meneer Vandongen was hem altijd met zachtheid blijven behandelen. Hoe vaak had Yannick zijn schouders niet opgehaald als die “Ik geloof in jou.” had gezegd.
“Zeg maar Ludo. Kom toch even binnen.”
Yannick zit in de woonkamer van zijn voormalige leraar en kan niet verklaren waarom hij een glas bizar-rood sap in de handen heeft gekregen onder het motto “Die vitaminen geven energie op mijn oude dag.” Hij heeft nog nooit van een energiedrank gehoord die Worldshake heet. Ludo babbelt ondertussen honderduit over zijn pensioen en over de beroepsschool die hij mist. Af en toe vraagt hij wat aan Yannick zoals “Hoe is het nu met je moeder?” en “Werk je graag bij Bpost?”, waarop die antwoorden geeft als “Goed” of “Bwa”.
“Ik moet vertrekken, meneer Vandongen. Het was fijn u nog eens te zien, maar mijn moeder wacht op me.”
Ludo staat recht, gebaart dat Yannick moet blijven zitten en maakt pakje 213 open. Het is een boek. Yes, denkt Yannick, dat had ik toch juist voorspeld. Het is een dichtbundel van Bart Moeyaert.
“Weet je nog dat dat we gedichten van Moeyaert hebben gelezen in de les?”
Yannick knikt. Het waren zeldzame momenten geweest in de klas dat hij een taal had gehoord die eenvoudig was en zo naar de keel deed grijpen. Hij had het steeds weggelachen want in het zesde beroeps kon ieder moment van zwakte je reputatie kosten.
“Er zijn plekken waar ik zonder glimlach niet meer langs kan. Ooit is daar een grap verteld, een kus geroofd, iets voor het eerst gedacht.”
Ondertussen is Ludo het gedicht “Eeuwigheid” luidop aan het voordragen, zoals hij in de klas deed.
“Zonder glimlach kan ik aan geen plek voorbij.” en dan zwijgt hij. De spraakwaterval van het Project Algemene Vakken klatert niet meer.
“In de zomer is mijn vrouw gestorven. Ze is zachtjes weggegleden op de langste zomerdag van het jaar. Ik had gedacht dat we voor eeuwig samen zouden zijn.”
Als er een overtreffende trap zou zijn voor awkward, moet dit het zijn, bedenkt Yannick, maar dan slaat het gezicht van Ludo om en glimlacht de oude man weer
“Ik had het voor mezelf gekocht, maar ik denk dat jij er meer aan zult hebben. Ik geloof nog altijd in jou.”
In het donker van een decemberavond rijdt Yannick naar huis. Op de passagiersstoel ligt de dichtbundel en binnen voelt hij een nieuwe energie gloeien, ook al heeft hij geen slok genomen van het Worldshakesap. Volgend jaar ga ik mijn middelbare-schooldiploma halen en mijn moeder trots maken, denkt hij. Deze keer gaat ik het echt doen. Zodra de dagen weer beginnen te lengen. Echt waar.
