Ik breng iedere dag mijn kinderen met de fiets naar school. Één dochter achterop. Één dochter fietst zelf. In de jungle van het ochtendverkeer probeer ik te overleven. Mijn dag start steevast met een potje ergernis.
Ik schrik van de automobilist die afslaat en niet ziet dat een kind met de fiets aan de hand wil oversteken op het zebrapad. Ik erger mij wanneer middelbare-schooljongeren ons de pas afsnijden op datzelfde zebrapad. Ik maak me boos op de man die op het voetpad parkeert en weigert uit de weg te gaan voor een kind dat pas leert fietsen.
Dat is gelukkig niet de hele waarheid. Ik wuif naar de vrouw die tijdig stopt aan een zebrapad. Ze glimlacht. Ik zeg ‘dankjewel!’ tegen de jonge kerel die spontaan zijn camionette op zijn oprit achteruit manoeuvreert als hij ons ziet aankomen. Hij knipoogt. Ik zeg goeiendag tegen het heertje met zijn hondje gewoon omdat we elkaar elke ochtend op hetzelfde moment passeren. Hij beantwoordt mijn groet en deelt spontaan zijn medeleven over de eerdere automobilist die niet achteruit wou rijden. Ik vertrouw een dame lachend toe dat ze gelukkig nog al haar tenen heeft als mijn dochter wat te dicht passeert. Ze lacht luidop. Ik roep ‘goeiemorgen!’ naar de stadswachter die voor een karig loon iedere dag paraat staat aan de schoolpoort en in mijn ogen evenveel respect verdient als een verpleger of een brandweervrouw. Hij ziet er onmiddellijk een stuk opgewekter uit.
Een vriendelijk gebaar in de ochtend is zoveel krachtiger dan de strafste koffie.
Na talloze ochtenden met de fiets is één ding mij duidelijk geworden. Het is mijn keuze of boertige automobilisten mijn ochtend mogen verstoren. Het is mijn keuze om mijn aandacht te richten op iedereen die wél uitkijkt voor zwakke weggebruikers. Een vriendelijk gebaar in de ochtend is zoveel krachtiger dan de strafste koffie.
(Lees verder onder de afbeelding.)
‘Verander de wereld, begin met jezelf’ is de bekende spreuk van Bond Zonder Naam. Klinkt dat geitenwollensokkig? In dat geval ben ik liever ouderwets dan humeurig.
Toen ik deze winter in mijn eentje door het binnenland van Spanje trok (428,5 km, 17 dagen, 551569 stappen), wenste iedere Spanjaard op mijn route mij ‘Buenos Dias. Buen Camino.’ Iedere keer opnieuw. Koude, wind, regen, ontstoken achillespezen, blaren, ook eenzaamheid… ze verdwenen voor even bij dat warme gebaar.
Neuters gonna neut, maar begint bij uzelf en zeg ‘goeiendag’.
Teruggekomen in België was het alsof met de grauwe wolken de gezichten van de mensen ook grauw waren geworden. Geen goeiendag meer. Iedereen opgesloten in zijn eigen wereld.
Daarom ben ik fan van Zeg Maar Goeiendag, het initiatief om spontaan ‘goeiendag’ te zeggen tegen een vreemde. Op het werk (zoals Frank Van Massenhove zo mooi beschrijft) maar ook op straat, bij de bakker, aan de schoolpoort…
Neuters gonna neut, maar begint bij uzelf en zeg ‘goeiendag’.
Foto door Church of the King via Unsplash
